Dominica en de Zeven Draakjes

Ter introductie van de opdrachten van week 4 leest Mieke een verhaaltje voor. "Er was eens...", over een prinses die draken moet verslaan om bij haar doel te komen. Ik merk dat ik dat een beetje kinderachtig vind en ik hoor het verhaaltje dan ook met enige scepsis aan. De prinses die Maxi heet, de draken die ze moet verslaan, die ook nog eens hele flauwe geallitereerde namen hebben; het irriteert me eerder dan dat het me uitdaagt.

Maar goed, ik ben de flauwste niet, en wie A zegt moet ook B zeggen. Ik besluit Mieke het voordeel van de twijfel te geven en ga op zoek naar "mijn eigen draken". Ik begin te graven in mijn diepere ik, en kom er gaandeweg achter dat ik het eigenlijk een heel moeilijke opdracht vind. Het is confronterend om zo in je binnenste te wroeten, op zoek naar je slechte eigenschappen en je valkuilen en die vervolgens expliciet te benoemen. Maar ik krijg er ook plezier in om nu eens echt goed te doorzien waar het misgaat, en waarom. Wat zeggen die draken die ik op mijn pad tref dan tegen mij? Want als ik goed doordrongen ben van wat ze zeggen en een goed weerwoord heb, dan kan ik ze misschien ook wel verslaan.

Ik probeer me situaties voor de geest te halen waarin het helemaal mis ging en probeer na te gaan hoe zo'n situatie verloopt. Zo vind ik het bijvoorbeeld erg moeilijk om van lekkere dingen met mate te eten of drinken. Zodra de fles wijn eenmaal open is, of de chocolaatjes op tafel staan, gaat de rem eraf. En ja hoor, daar komt de eerste draak al aangewandeld, doodgemoedereerd.  "Neem er nog maar één hoor", zegt Guus Gulzig."Lekker toch? Het staat ervoor hoor, tast toe. En waarom maar eentje? Er is genoeg!"

Guus Gulzig

  

Als ik iets heb opgeschept of van een schaal gepakt, dan móet ik het opeten, zelfs als ik het niet lekker vind, of als ik al vol zit. Ja hoor, daar hebben we draak nummer twee. "Wat je hebt genomen dat moet je opeten. Eten zomaar laten staan, dat is zonde" zegt Zita Zonde met een bestraffende blik. En eten weggooien, dat is helemaal uit den boze voor Zita. "Eet toch op joh, zonde om weg te gooien", zegt ze dan.

Zita Zonde 

Zita Zonde bemoeit zich er ook altijd mee als iemand iets speciaal voor mij heeft gemaakt. Ik vind het heel moeilijk om zoiets af te slaan. Oma die speciaal voor ons kroketten heeft gehaald, de kinderen die cupcakes hebben gebakken, mijn vriendin die een heel speciaal toetje voor me heeft gemaakt. "Dat kun je toch niet weigeren? Dat kun je echt niet maken hoor", zegt Zita Zonde dan.

"En ach, het is maar één keer kerst, of sinterklaas, of oud & nieuw" voegt Fientje Feestneus er fijntjes aan toe. Eén keer in het jaar mag je best losgaan hoor!". Dezelfde Fientje Feestneus die propageert dat je ten volle moet genieten als je uit eten gaat of op een verjaardag bent.

Fientje Feestneus

Fientje Feestneus is trouwens ook dikke drakenvriendjes met Myra Morgen-Weer. Als ik na de woorden van Fientje nog zou twijfelen, dan lispelt Myra me wel toe "Schat, nú is het tijd om te genieten, opletten daar begin je morgen maar weer mee".

Myra Morgen-Weer

En dan hebben we Daisy Destructief nog. Op het moment dat ik zes glazen wijn heb gedronken weet ik niet meer wat ik aan het doen ben en kan het me echt he-le-maal niets meer schelen ook. Daisy Destructief springt daar handig op in en moedigt me aan om de snoeppot van de kinderen leeg te eten, een heel pak crackertjes met Franse kaas soldaat te maken of midden in de nacht een bord eten op te warmen. Daisy komt gelukkig niet zo vaak langs, maar als ze langskomt doet ze haar best om al mijn goede voornemens te laten verdampen als sneeuw voor de zon.

Daisy Destructief

Zoe Zielig is mijn grote steun en toeverlaat als ik uitgeput ben, of gestresst of gewoon moe. "Je hebt ook zó hard gewerkt", zegt Zoe dan. "En de kinderen waren ook weer zó vervelend vandaag. En je staat er ook helemaal alleen voor, alles komt altijd op jou neer. Toe maar, neem maar lekker een wijntje en een paar toastjes met brie, dat helpt. Echt, je hebt het verdiend hoor, want je bent wel een beetje zielig vandaag!"

Zoe Zielig

Op zondag of in de vakantie komt Zoe's kleine broertje Victor Verveel nog wel eens langs. Omdat ik altijd bezig ben, type druk-druk-druk, verveel ik me bijna nooit. Maar als ik dan ineens even tijd over heb, kan de verveling zomaar toeslaan. Getver, nergens zin in. En nu? "Neem maar iets lekkers voor de afleiding", adviseert Victor me, en dat advies sla ik natuurlijk niet in de wind. 

Victor Verveel

Dat zijn dus maar liefst zeven draken die ik met enige regelmaat op mijn pad tref, al wandelend door het sprookjesbos van het leven. Met een glimlach bedenk ik dat ik nu dus precies datgene heb gedaan dat me eerder vandaag nog belachelijk in de oren klonk. Ik heb me urenlang vermaakt met niet bestaande sprookjesfiguren, ik heb ze namen gegeven en zelfs koddige plaatjes van ze gezocht.

Ondanks mijn aanvankelijke weerzin moet ik toegeven dat Mieke het heel slim heeft bedacht. Juist door de metafoor van de draak, door de kinderachtige namen en de onschuldige afbeeldingen kom je heel dichtbij je slechte eigenschappen. Zo dichtbij dat je niet langer om ze heen kunt. En door mijn slechte eigenschappen consequent "draken" te noemen, is er net genoeg afstand van mezelf en gaat het steeds over mijn eigenschappen en niet over mijn persoon.

Behalve op mijn weblog ben ik vandaag trouwens geen draken tegengekomen. Maar ik weet zeker dat een ontmoeting met één van de zeven in het verschiet ligt. En ik weet nu ook zeker dat ik ze, als ik ze binnenkort op mijn pad tref, zal herkennen. Ik weet hoe ze eruit zien, hoe ze heten en wat ze tegen me zullen zeggen. Die wetenschap maakt het een stuk gemakkelijker om ze aan te spreken en misschien zelfs wel weg te sturen!

Wat een geruststellende gedachte...