Weight Watchers, Ideaal gewicht thee, de methode Montignac, Fatburners, Sonja Bakker, Obesimed, Weight Care, het soepdieet, sapvasten, Dr. Frank en zelfs het steek-je-vinger-in-je-keel dieet, er is geen dieetmethode te bedenken of ik heb hem wel eens geprobeerd, of me op zijn minst er in verdiept.
Ik mag me dan ook de trotse bezitter noemen van een halve meter dieetboeken (en als ik alle dieetboeken mee zou rekenen die ik ooit uit de bibliotheek heb geleend, dan was het zeker anderhalve meter geweest). Een dubieus bezit. Als ik alleen al door de aanschaf van ieder dieetboek -blijvend- één kilo zou zijn afgevallen, of desnoods het gewicht van al die boeken had mogen inruilen voor mijn kilo’s, dan had ik dit verhaal nooit hoeven schrijven.
Elk nieuw dieetboek vervult me in eerste instantie met hoop en goede voornemens, maar helaas gaat het meestal al snel zoals met zoveel materie: Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak. Ik begin vol goede moed en val inderdaad af. Soms twee kilo, soms zes, en ooit zelfs een keer achttien - al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik toen smoorverliefd was en ook zonder de goede adviezen van meneer Montignac niet moest dénken aan koolhydraten, laat staan gecombineerd met vetten!
Helaas zitten de verloren kilo’s er steevast binnen de kortste keren weer aan, met vaak nog een paar extra bonuskilo’s voor de moeite.
Niettemin heb ik dus ooit het genoegen mogen smaken om, dank zij een dieetboek, in drie maanden tijd af te vallen van 80,5 kilo naar 62,5. Jammer genoeg is deze hele wedstrijd in een roes aan me voorbijgegaan, blind als ik was van liefde voor de jongeman die uiteindelijk de man van mijn leven en vader van mijn kinderen zou worden. Een leuke man, met mooie groene ogen, gevoel voor humor, een bijzonder talent voor pianospelen en … in bezit van een heuse frituurpan!
Deze had een prominente plaats in het niet al te grote studentenkeukentje en werd ook nog eens met grote regelmaat gebruikt. Mijn kersverse liefde bleek niet alleen dol op frituren, maar ook op chocolade, bier, wijn, koekjes, tosti’s, toastjes met Franse kaas, gebakken eieren met spek, kortom, op alles wat ik me in die voorgaande drie maanden moeiteloos had ontzegd. Nadat we onze liefde aan elkaar hadden verklaard ontdekten we dat die liefde voor een deel door onze beider magen ging, en die van mij was dan ook binnen de kortste keren weer terug gekeerd naar de oude proporties.
Na verloop van tijd raakten de dieetboeken enigszins op de achtergrond met de komst van een geheel nieuw genre. Titels als “bevallen en opstaan”, “het grote babyboek” en “oei, ik groei!” deden hun intrede in huize Dominica, en die laatste titel sloeg voor de verandering nu eens niet op mijn omvang. Mijn focus verlegde zich dan ook tijdelijk van de weegschaal onder mijn bed naar de weegschaal van het consultatiebureau.
We zijn inmiddels tien jaar verder en in die tien jaar heb ik drie prachtige dochters gekregen. Helaas bleven er, ondanks vele maanden borstvoeding, na elke zwangerschap een paar extra kilo’s plakken, waarbij de weegschaal op het hoogtepunt (of liever gezegd: dieptepunt) 86 kilo aangaf. Deze hormonale schommeling heb ik mijn weegschaal inmiddels wel vergeven, maar lager dan 83 wilde het apparaat toch echt niet gaan. Zelfs niet als ik er een dieetboek onder legde…
Toen ontdekte ik op de website van Bol.com bij toeval “Het geheim van slanke mensen”. Ik dacht eigenlijk dat ik inmiddels alles wel wist van diëten en dat geen enkel dieetboek mij ooit nog een nieuw inzicht zou verschaffen. Meteen in het eerste hoofdstuk echter verrast Mieke mij met een uitspraak over hoe haar vriendin zich verhoudt tot een schaal bitterballen. Deze –slanke- vrouw zegt zonder blikken of blozen dat ze “bitterballen niet kan weerstaan”. En dan bedoelt ze níet dat ze zich stiekem vlakbij de schaal posteert en er dan met regelmaat een bal in haar mond stopt totdat ze er twaalf heeft opgegeten en er iemand begint te grappen “hee, laat je ook nog wat voor ons over”, waarna ze zich met een rood aangelopen hoofd naar het toilet begeeft.
Nee. Deze vriendin bedoelt met deze opmerking dat ze TWEE bitterballen eet.
Ik herhaal. Iemand die bitterballen niet kan weerstaan eet TWEE bitterballen.
Voor mij was dit -en dit zeg ik zonder spoortje ironie- een enorme eye-opener. Ik heb de rest van het boek in één adem uitgelezen. En hoewel niet alles in het boek zo bij me binnenkwam als dit eerste inzicht (het lijkt potdorie de Filistijnse belofte wel ;-) , Mieke Koster heeft toch maar mooi voor elkaar gekregen dat ik er niet meer omheen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten