Omgekeerde anorexia

Mijn lieve zusje, rechts op deze foto, is ietsjepietsje jonger, ietsjepietsje kleiner en ietsjepietsje dikker dan ik, al had dat laatste wapenfeit net zo goed op mijn naam kunnen staan. Als je ons naast elkaar zet dan zie je wel dat we heel verschillend zijn, maar toch wordt ons regelmatig gevraagd of wij soms een tweeling zijn.

Mijn zusje en ik worstelen beiden al jaren met ons (over) gewicht. Nooit tegelijk natuurlijk, dat spreekt voor zich. Zodra ik aankondig dat ik weer eens ga Montignaccen beweert zij vol bravoure dat ze het helemaal gehad heeft met diëten en dat iedereen haar maar moet accepteren zoals ze is. Daarbij voor het gemak even vergetend dat iedereen haar al lang heeft geaccepteerd zoals ze is, behalve zij zelf.
En als zij begint over een soepdieët ben ik de eerste om te roepen dat ze op moet houden met die flauwekul en dat ze prima is zoals ze is, daarbij in alle talen zwijgend over haar kwabbige armen, slechte conditie en BMI die aan de hoge kant is.
Ik ga er voor het gemak maar van uit dat dit alles ook omgekeerd aan de hand zou kunnen zijn.

Hoewel we elkaar dus altijd steunen en nooit in het openbaar zouden "afvallen" wat betreft ons beider uiterlijk, houden we elkaar natuurlijk wel een beetje in de gaten. Want stel je voor dat één van ons in een onbewaakt moment ineens écht tien kilo af zou vallen. Dan zouden de verhoudingen ineens heel anders komen te liggen. En het is natuurlijk wel de bedoeling dat we een beetje gelijk op blijven gaan, dat is een ongeschreven wet tussen goede zussen.

Mijn zusje is ongeveer op dezelfde manier ijdel als ik. Als wij in een spiegel kijken denken we negen van de tien keer: Hé, dat valt reuze mee, dat ziet er eigenlijk best goed uit! Onze "omgekeerde anorexia" noemen wij dat dan grappend, want je begrijpt, mijn zusje en ik hebben allebei regelmatig last van humor.
Maar als we onszelf dan weer eens op een sporadische foto tegenkomen, of kleding gaan kopen, of op de weegschaal staan, dan worden we geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Ja, er zitten wel degelijk onderkinnen en zwembandjes, ja, we zijn écht boven de 80 kilo en nee, in maat 44 passen we echt niet meer.
We zijn beiden in het echt helaas een stukje dikker dan we onszelf voelen.

Op zichzelf is dat natuurlijk heel prettig, die omgekeerde anorexia, en stukken beter dan andersom. Het lijkt me vreselijk om in het echt maatje 34 te hebben en je dan toch een walvis te voelen. Om broodmager te zijn en toch een olifant te zien als je in de spiegel kijkt.
Zo ontzettend zonde ook. Echte schoonheid zit immers niet van buiten maar van binnen, en als je je prettig voelt straal je dat uit, hoe dik of dun je ook bent.  Als je dat helemaal niet meer kunt zien en voelen dan is je probleem vele malen groter dan een paar kilo's te weinig of teveel.  

Maar het blijft vreemd en verwarrend dat ik me moet verdedigen voor het feit dat ik wil afvallen, dat ik in winkels steevast maat 42-44 krijgt aangereikt en dat ik mezelf in winkelruiten prachtig vind terwijl ik echt een flink stuk te zwaar ben.