Ballast

Al zeker twaalf jaar, bijna dertien, sleep ik iets met me mee.
Iets dat ieder jaar groter en groter wordt.
Iets dat ongevraagd aan me is blijven kleven.
Overbodige ballast waar ik graag van af wil.

Al ruim twaalf jaar, bijna dertien, doe ik pogingen om deze ballast van me af te werpen.
Weg te laten slinken, weg te toveren, weg te denken.
Vele pogingen heb ik gedaan om van haar af te komen.
Toch is ze nog steeds bij me en houdt me in haar greep.

Kennelijk wil ik deze ballast erg graag bij me houden.
Daarom voed ik haar, drenk ik haar, koester ik haar.
En dat terwijl ze eigenlijk niet bij me hoort.
Ze staat me niet, past me niet en doet me geen plezier.

Daarom is eindelijk, na lang aarzelen en dralen, het moment aangebroken.
Het moment waarop ik mijn ballast overboord ga gooien.
Stukje bij beetje, gram voor gram, ons voor ons, kilo voor kilo.
Totdat ik weer ben wie ik eigenlijk ben, diep verscholen onder die overtollige ballast.
Een vrolijke, stralende, fitte, mooie en gezonde vrouw.

Vandaag is de eerste dag van een nieuw begin.