Saaie muts

Vandaag ben ik precies 4 maanden bezig met Weight Watchers en daarnaast doe ik sinds 20 dagen een online programma om te stoppen met alcohol te drinken. Nog even en ik word een hele saaie muts...
Hoewel ik, afhankelijk van hoe je die definitie toepast, vermoedelijk geen ‘échte’ alcoholist ben, vind ik dat ik bij tijd en wijle teveel drink, dat alcohol voor mij een té gemakkelijke keuze is geworden (waarbij je de vraag kunt stellen óf het überhaupt nog wel een keuze is) en last but not least: ik vermoed dat alcohol de grootste bijdrage levert aan mijn overgewicht.

Om met dat laatste te beginnen: Nog nooit in mijn leven was ik zo zwaar als afgelopen jaar. Voor het eerst heeft de weegschaal de 93 aangetikt, en hoewel dat een momentopname was, is mijn gewicht in de eerste helft van het jaar vaker boven de 90 geweest dan eronder. Ik heb hier en daar nog wel een halfslachtige afvalpoging ondernomen met een koolhydraatarm dieet, maar dat hield ik nooit lang genoeg vol om het resultaat ook langere tijd vast te houden. Mijn vorderingen hield ik bij in MyFitnessPal waar ik begon met 91 kilo, en de grafiek van het afgelopen jaar lijkt nog het meeste op de Alpen: hoge pieken en diepe dalen, met altijd weer een hogere piek die opdoemt achter het dal. Vanaf mei vorig jaar schommelde ik van 91 naar 88, terug naar 91 en door naar 93, dan schoksgewijs terug naar 83, weer naar 92 en dan eindelijk, sinds ik serieus aan de slag ben gegaan (via een kleine opleving van ruim 4 kilo extra in de vakantie) terug naar 82. Mijn officiële startgewicht bij Weight Watchers was 91,3 kilo.

Sinds mijn studententijd, dertig jaar geleden, drink ik. Het begon met bier en af en toe wat sterkers, maar sinds ik ontdekte dat ik wijn veel lekkerder vind dan bier, drink ik eigenlijk alleen nog maar wijn. In behoorlijke hoeveelheden. Er gaan dagen en weken voorbij dat ik niet drink. Maar vaker drink ik wel, en áls ik eenmaal drink, dan drink ik stevig. Ik vind het bijzonder moeilijk om na één of twee glazen wijn over te stappen op iets anders, dat vind ik dan ‘zonde van de smaak’. Dat zou nog tot daar aan toe zijn als ik een ‘normaal’ drinktempo had, maar ik ben gewend om te drinken als een tempelier. Als limonade gaat het kostbare vocht naar binnen, dus op een gezellige avond met vrienden gaat er bij mij zó een hele fles wijn in, en soms nog wel meer ook.

Al eerder heb ik gedacht: Ik moet daar eens iets aan doen. Dit is ongezond. Dit is teveel. Dit moet stoppen. Een paar jaar geleden las ik daarom het boek ‘Nou nog eentje dan’ van Mariëtte Wijne, en mijn belangrijkste conclusie was destijds dat ik -ondanks dat het boek een feest van herkenning was- goddank géén alcoholist was. Want: geen liefhebber van sterke drank, geen dagelijkse innemer, geen stiekeme drinker, geen dronken torretje, geen geheime voorraadjes drank op het werk. 
Zie je wel. Ik ben géén alcoholist, maar gewoon een beschaafde wijndrinker die af en toe iets te diep in het glaasje kijkt.

Toch bleef het knagen. Elk jaar weer sloegen -vaak na een forse kater- de ergernis, het schuldgevoel en de zorgen over mijn drankgebruik toe, en besloot ik een periode niet te drinken. Gewoon om te kijken of ik dat nog kon. De afgelopen tien jaar hield ik het vaak een maand droog tussen mijn verjaardag en de kerst. 
Zie je wel. Ik kan dat best, een maand niet drinken. Ik ben géén alcoholist. Om vervolgens weer doodleuk te vervallen in oude patronen met tamelijk veel wijn en af en toe een kater.

Nu zou het natuurlijk verstandig zijn om stil te staan bij je alcoholgebruik als factor in je leven, je bewustzijn en je gezondheid, maar ik moet eerlijk bekennen dat vooral mijn (over)gewicht de doorslaggevende factor bleek om mijn alcoholgebruik eens kritisch onder de loep te nemen. Het meest confronterend hierin was voor mij de zomervakantie. 

Op 23 april begon ik met Weight Watchers. Ik meldde me aan, betaalde en downloadde de app en hield me behoorlijk goed aan het puntenprogramma. Ik nam weer vaker de fiets naar mijn werk, ging bewuster af en toe een wandeling maken, begon met ontbijten (voor mij een grote stap) en stopte nagenoeg met het drinken van alcohol. Dat laatste ligt natuurlijk tamelijk voor de hand als je op dieet bent, want twee glazen wijn maken al gauw een vijfde tot een kwart van de toegestane dagpunten uit, en dan is het toch wel zonde om je punten te besteden aan loze calorieën. Kortom, ik nam wel eens een keer een glas wijn maar had mezelf behoorlijk goed onder controle.

Toen kwam de vakantie. Ruim twee weken met mijn gezin op vakantie naar Griekenland, eerst een paar dagen Athene en daarna twee weken bij onze vrienden aan de Peloponnesische kust. Het eerste dat er onder de Griekse zon aan ging was mijn voornemen om álles -maar dan ook álles!- te noteren in de app. Dat voornemen bleek om allerlei redenen tamelijk kansloos, dus na twee dagen stelde ik de app in op ‘telvrije dagen’.

Onze vrienden hebben twee prachtige huizen aan de Griekse kust, zij wonen in het ene huis en wij mochten het andere huis gebruiken. Beide woningen hebben schitterend uitgeruste keukens en we hebben dan ook vaak zelf gekookt, maar even vaak gingen we uit eten en deden we ons tegoed aan pita’s met souvlaki, moussaka, Griekse salade, stifado, kalamaris en noem al die heerlijkheden maar op. Het water loopt me weer in de mond als ik er aan denk! Op zichzelf gezond eten dus, vers en zonder toevoegingen, maar wel met twee grote dieet-obstakels: Alles is klaar gemaakt met líters olijfolie, en alles smaakt nog lekkerder met líters witte wijn. De 5 liter pakken Apélia (Griekse witte wijn) gingen erdoorheen als waren ze met water gevuld en de enige manier om te ontsnappen aan een continu gevuld glas was vroeg naar bed gaan (of in voorkomende gevallen  zorgen dat je de bob was).

Afgezien van de drank heb ik me verder goed aan mijn voornemens gehouden. In de hele vakantie heb ik geen toetje, koekje, ijsje, chipje of zoutje aangeraakt, op een enkele ongezoete fruittaart van de gastheer na. We hebben heel veel gekookt met verse ingrediënten uit de tuin of van de markt. En naast de wijn heb ik alleen water, zwarte koffie en cola zero gedronken. Dus ik vond dat ik best op een goed spoor zat, voor een vakantie dan. En dat éne glaasje, ach, het is wel vakantie hè. Wat trouwens ook niet meehielp was dat de weegschaal in de badkamer van ons Griekse appartement maar liefst drie kilo minder aangaf dan die thuis, waardoor ik mezelf voor de gek kon houden met de gedachte dat ik ‘mooi op schema zat’ en dat ‘het allemaal wel meeviel’, daarbij het feit negerend dat de wijzer van de weegschaal in twee weken tijd natuurlijk wel omhoog kroop. Wijde jurk aan, oogkleppen op, en doordrinken maar!

Was dat even schrikken, toen ik zo’n beetje rechtstreeks uit het vliegtuig de weegschaal op stapte! Maar liefst 4,1 kilo aangekomen, precies de helft van de 8,2 die ik al kwijt was. Wat een ramp, hoe had ik mezelf zó kunnen laten gaan? Alle lekkere hapjes, olijfolie en tzatziki ten spijt wist ik heus wel wat de grootste boosdoener was: De wijn! Niet alleen de calorieën van de wijn, maar ook het feit dat je er al snel iets bij wilt eten, en dat je dan niet meer echt nadenkt over wat je in je mond stopt. Maar het meest onthutsende vond ik dat ik zo gemakkelijk, ondanks alle goede voornemens, in een vloek en een zucht weer in mijn oude patroon was vervallen. 

Vloek. 

Zucht.

Een week voor mijn vakantie had ik met een theaterdirecteur staan praten die mij tamelijk openhartig iets vertelde over haar ervaring met een programma genaamd ‘Dertig dagen zonder alcohol’.

Ervaringsdeskundige en psychosynteticus Petra Moes (https://petramoes.nl/) begeleidt hierin via een serie dagelijkse online video’s mensen die vinden dat ze teveel drinken en die daarmee willen stoppen. Te beginnen met dertig dagen geen alcohol drinken. Ze doet dit op een hele prettige, niet veroordelende en niet-belerende manier, waarbij ik als volwassene word aangesproken en niet als een onwetende kleuter. Inmiddels ben ik aangeland op dag 20 van dit programma, en ik moet zeggen dat ik al diverse eye-openers heb gekregen omtrent mijn alcohol gebruik, het waarom daarvan en mogelijke manieren om hierin verandering te brengen. Het ging op een avond ook al een keer totaal mis, totaal onbewust overigens, een goed leermoment. Daarna volgden een paar momenten waarop ik juist met mijn volle bewustzijn een verleidelijke alcoholervaring wist te vermijden. En tot mijn grote verrassing maakte ik van de week een borrel mee waar ik niet eens gedácht heb aan het wel of niet nemen van een glaasje. Waar ik dus totaal onbewust níet dronk. Overigens heb ik er op die middag ook op geen enkel moment aan gedacht om aan de her en der verspreid staande hapjes te beginnen, het is gewoon niet in me opgekomen.

Zou het dan langzamerhand toch de goede kant op gaan met mij? Dat zou toch wat zijn zeg. Straks word ik nog zo iemand die onbewust allemaal juiste keuzes maakt, en af en toe bewust een minder verstandige keuze… Vroeger vond ik dat soort bewuste, evenwichtige mensen een beetje eng en vooral heel saai. Maar misschien was ik stiekem gewoon een beetje bang voor ze, en jaloers op hun goed ontwikkelde gevoel voor evenwicht. Inmiddels ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik héél graag zo’n bewuste, evenwichtige vrouw willen worden.

Lang leve de saaie muts!