Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik iets heb geschreven op deze blog. Mijn laatste bericht dateert van de tijd dat ik in de ban was van 'Het geheim van slanke mensen'. Na een korte flirt met deze dieet-methode, die op zich niet slecht was, maar waarvoor ik onvoldoende discipline kon opbrengen, heb ik mijn relatie met Mieke Kosters verbroken. Na enkele maanden (en 8 kilo) had ik een one-night-stand met Dr. Mike, die me toch zeker 10 kilo lichter maakte. Helaas was ook dit geen blijvertje en kreeg ik ook die kilo's er binnen de kortste keren weer bij.
Nu ben ik dus definitief bij de 85 kilo aangeland, en moet ik voor mezelf nieuwe afwegingen maken. Wil ik eigenlijk wel afvallen? Of wil ik mijn energie liever steken in het accepteren van mezelf zoals ik ben? Mijn BMI is inmiddels dermate hoog dat er in de toekomst mogelijk een negatieve invloed op mijn gezondheid zou kunnen ontstaan. Ik voel me nu nog goed, maar met zo'n 20 kilo overgewicht loop je natuurlijk wel bepaalde gezondheidsrisico's. Dus accepteren zoals ik ben, is accepteren dat ik minder gezond word, dat wil en kan ik niet. En dat betekent, hoe saai en ongezellig ook, dat er maar één weg over is, en dat is de weg naar een gezondere leefstijl, een gezonder dieet en meer beweging.
Na lang wikken en wegen heb ik dan ook besloten om nog eens een poging te wagen. Dit keer kies ik niet voor snel gewichtsverlies. Snel gewichtsverlies is leuk als je voor de vakantie even vijf kilo kwijt wilt, of voor als je net niet in je trouwjurk past. Maar in mijn geval moet er echt een knop om naar een gezondere leefstijl, een manier van leven waarbij ik misschien langzamer afval, maar die ik jarenlang kan volhouden, zonder het gevoel te hebben dat ik voortdurend concessies moet doen.
Daarom heb ik een stap genomen die ik misschien jaren eerder had moeten nemen: Ik heb me aangemeld bij de Weight Watchers. Deze club heeft voor mij een uitgesproken truttig imago; ik zie bijeenkomsten voor me waarbij eindeloze rijen dikke vrouwen in slagorde staan opgesteld voor de weegschaal, waarbij ze zich en plein public moeten ontkleden om vervolgens gewogen -en te zwaar bevonden- te worden. Een geheimzinnige praatgroep die recepten voor smakeloze calorie-arme maaltijden uitwisselt, waar tijdens het kringgesprek de doos met tissues op tafel staat, en waarbij je een zilveren speldje krijgt als je je streefgewicht hebt bereikt. Maar bij nadere inspectie blijkt dit een vooroordeel; Zoals elke zichzelf respecterende serieuze club heeft ook de Weight Watchers tegenwoordig een moderne variant via internet waaraan je geheel anoniem, individueel en op eigen houtje kunt deelnemen.
Gisteren heb ik me aangemeld voor het online gebeuren en ik geef daar graag een korte recensie van.
Om te beginnen moet ik eerlijk zeggen dat het geheel een stuk hipper oogt dan ik in gedachten had. Helaas is de website niet geschikt voor de iPad (alle tools werken met flash-player, en die wordt nu eenmaal niet door Safari ondersteund). Er is wel een speciale App, maar die is lang niet zo uitgebreid als de website. Daarnaast was ik verbaasd over de enorme hoeveelheid tekst en uitleg waar je doorheen moet voordat je werkelijk aan de slag kunt.
De hele methode draait om ProPoints (punten); een voor mij voorlopig nog zeer ondoorzichtige, geheimzinnige wiskundige materie. Je houdt in een online dagboekje bij wat je eet, en daarmee gaan er punten af van een speciaal op jou toegespitst aantal ProPoints per dag. Het hoe en waarom wordt niet duidelijk; waarom heb ik dit bepaalde aantal gekregen, waarom zijn sommige punten groen, waarom hebben sommige punten een randje en andere niet, en waarom zijn sommige producten 0 punten waard maar mag ik er toch niet onbeperkt van eten?
Na een hele poos klikken en scrollen, waarbij trouwens niet alle pagina's correct verwezen naar een volgende (soms kom je ineens weer terug op een pagina waar je al lang geweest was) ging ik het maar eens proberen. En dan word je meteen in het diepe gegooid; vul het dagboek maar in en zie maar wat ervan komt; een soort Trial & Error voor diëters.
Dat was even schrikken; Gisteren was namelijk mijn laatste vakantiedag en daarom aten we 's ochtends een ontbijt in een hotelletje. Niet eens een heel overvloedig ontbijt; ik at een croissantje en een pistoletje met boter en jam, twee cappucino's en een warme chocomel uit de automaat, twee kleine glaasjes verse jus en een kuipje vruchtenyoghurt. Maar omgezet in ProPoints was het verwoestende effect van een dergelijk ontbijt in één oogopslag te zien; mijn hele dagtotaal verbruikt bij alleen het ontbijt! Ook de rest van de dag verliep desastreus en zo kwam het dat ik niet alleen het aan mij toegekende ProPoints-"budget" met 200 % overschreed maar zelfs ook mijn extra ProPoints voor "noodgevallen" al heb opgesoupeerd deze week.
Kijk, koolhydraten weglaten snap ik inmiddels, en calorieën tellen heb ik mijn hele leven gedaan, maar ProPoints zijn nieuw voor me. Ik had hier dus wel wat meer instructie verwacht, bijvoorbeeld in de vorm van een aantal voorbeeldmenu's om de eerste dagen door te komen; wat is het effect van ontbijt A met lunch B en diner C?
Natuurlijk kun je voorafgaand aan elke maaltijd, of aan de dag, precies bedenken wat je allemaal wilt gaan eten, en dan berekenen of dat wel kan. Maar dan ben ik elke ochtend een uur aan het zoeken en rekenen voor ik kan gaan eten. En er is helaas geen tool waarmee ik voor een bepaalde dag een voorcalculatie kan maken. Er is wel een tool om recepten te downloaden, maar ook die viel me wat tegen. Ik voerde als ingrediënt voor een recept het woord "rundergehakt" in, toch geen uitzonderlijke maaltijdcomponent als je wilt afvallen, maar ik vond geen enkel recept met dit ingrediënt.
Al met al ben ik dus nog niet overmatig enthousiast; ik vind het programma omslachtig en ingewikkeld en ik zie nog niet helemaal hoe die akelig dwingende ProPoints mij nu van mijn overgewicht af zouden moeten helpen. Toch geef ik de Weight Watchers voorlopig even het voordeel van de twijfel. Per slot van rekening hebben ze een jarenlange ervaring opgebouwd met "mijn soort mensen" en daar in de loop van de tijd veel successen mee geboekt.
Jammer dat de tool zo ondoorzichtig is, maar ergens is dat ook wel begrijpelijk. Als wij gewone stervelingen deze hogere wiskunde ook zouden snappen, dan zouden we binnen de kortste keren de WW niet meer nodig hebben en op eigen houtje aan de slag gaan met onze Excelletjes. Dan is er voor je het weet een gratis tool in de Appstore of de Playstore te vinden en verdient de WW geen stuiver meer.
En eerlijk is eerlijk; misschien werkt die ondoorzichtige methodiek wel in mijn voordeel. Van de weeromstuit en voor de zekerheid heb ik me vandaag namelijk enorm ingehouden met eten en drinken en zie hier: Aan het eind van de dag heb ik nog 12 ProPoints over!
Ik ben om: Lang leve de ProPoints en op naar een nieuw gewicht!
maandag 19 augustus 2013
maandag 7 januari 2013
Afvallen stinkt
Nadat Mieke Kosters me vorig jaar eindelijk ervan had overtuigd dat ik draken moest zien te verslaan, ging ik naarstig op zoek naar de Sint Joris in mij. Vroeger, toen ik klein was, zat ik bij de kabouters (nee, geen mannetjes met rode puntmutsjes in het bos, maar een tak van wat tegenwoordig de Scouting heet voor meisjes van 6 tot 12 jaar). Bij de scouting vierden we rond 23 april Sint Jorisdag, een dag die in het teken stond van ridderlijkheid en goed en kwaad. We speelden dan het verhaal van Sint Joris en de Draak na, een nogal christelijk verhaal met een heldenrol voor Joris waarin de Draak het met de dood moest bekopen. In dit verhaal vertegenwoordigt Joris het Goede en de draak het Kwaad.
Waar ik eerder de draken op mijn pad benoemde als mijn "zwakheden" begin ik er meer en meer van overtuigd te raken dat ik niet strijd tegen zwakheden, maar tegen het Kwáád!
En dat vergt uiteraard een heel andere, meer drastische aanpak.
Het kwaad moet geëlimineerd worden. Het kwaad in de vorm van taartjes, zakken chips, pastaschotels, stokbroodjes met kruidenkaas, bitterballen en blokjes kaas moet maar eens een poosje volledig worden uitgebannen. Misschien dat ik ooit nog vriendjes kan worden met mijn draken, maar nu even niet.
Exit Mieke Koster.
Nadat ik de laatste tijd steeds vaker las over Low-Carb dieten en zelfs mijn zusje (ja, daar heb je haar weer) me enthousiast vertelde over het South Beach Dieet heb ik besloten om te proberen me eens een poosje te onderwerpen aan het Low-Carb regime. Ik had hier al een klein beetje ervaring mee opgedaan door middel van het boek van Dokter Frank dat ik een maand of twee geleden uit de bieb heb gehaald. Hierin wordt ook een Low-Carb levensstijl beschreven, en ik ken iemand die daar met veel succes een kilo of twintig mee is kwijtgeraakt. Ik wilde dat ook wel eens proberen, maar al na een paar dagen hield ik het voor gezien. De maaltijden die daarin werden beschreven stonden dermate ver af van mijn normale eetpatroon én van wat haalbaar is voor een werkende moeder met een druk bestaan, dat ik al na drie dagen mijn portie aan Fikkie heb gegeven (figuurlijk dan). Elke dag eieren met spek, dat hield ik nog geen week vol.
Nu is de manco van elk Low-Carb dieet natuurlijk precies dát punt: je mag allerlei dingen niet eten die normaal gesproken wél in je eetpatroon zitten (aardappels, rijst, pasta, brood, fruit) en je mag enorme hoeveelheden eten van dingen die je ervaart als ongezond en dikmakend (vet, mayonaise, eieren, vlees en vleeswaren, boter, kaas). Toch zitten juist in die lijst van wat je mag of zelfs móet eten, zoveel dingen die ik oprecht heel lekker vind, dat ik toch nog eens een poging wilde wagen.
De grootste uitdaging is daarbij voor mij om überhaupt over een normale werkdag voldoende te eten. Thuis ontbijten voor werktijd doe ik nooit, want ik krijg voor negenen geen hap door mijn keel. Ik lunch bijna nooit, prop meestal wel achter mijn bureau een paar boterhammen weg, maar zorg en aandacht aan maaltijden besteden, dat zit overdag niet in mijn patroon. 's Avonds trouwens wel, want ik ben dol op kokkerellen, en dan haal ik het 's avonds dubbel en dwars in met lekker eten en glaasjes wijn.
Maar een regime met louter groente, vlees, eieren en kaas, en zonder wijntjes, chippies, koekjes en mijn onmisbare cola light is toch wel een grote opgave.
Inmiddels ben ik drie dagen bezig en het gaat tot nu toe goed. 's Ochtends maak ik op mij werk iets te eten klaar van groente met kaas of groente met kip. Maandag en dinsdag at ik bijvoorbeeld ijsbergsla met plakjes Beemster kaas als ontbijt, en vanochtend bleekselderij met kipfilet, kerrie mayonaise en 20+ kaas. Als lunch nam ik een keer asperges met rauwe ham en een puntpaprika, daarna ijsbergsla met blokjes kip en paprika en vandaag dezelfde salade als bij het ontbijt. Morgen wordt het iets met sperziebonen die over waren van het avond eten. Op mijn werk staat nog een pakje gerookte kipfiletreepjes, rauwe ham, asperges en Beemster kaas. Dus eigenlijk meer feesteten en snoepen voor mij dan dan ik het idee heb dat ik op dieet ben! Het vergt wat voorbereiding, maar ik doe nu steeds voor twee dagen boodschappen en het gaat prima.
Het schijnt dat er een omslagpunt komt waarbij je in 'ketose' komt. Dit is een lichamelijk toestand waarbij je vetten gaat verbranden in plaats van koolhydraten. Het schijnt dat je dan heel snel afvalt, omdat je lichaam normaal gesproken eerst de koolhydraten verbrandt en daar de energie uit haalt. maar als die koolhydraten er niet zijn, dan begint je lichaam dus direct vet te verbranden als je energie verbruikt. Klinkt geweldig, en ik ben benieuwd wanneer ik "in ketose" geraak. Een toestand die trouwens voor diabetici levensgevaarlijk kan zijn! Maar die een gezond mens een aardig tijdje vol kan houden. Ik zou dit moeten gaan merken door de volgende kenmerken: je gaat uit je mond stinken naar aceton, je plas kan naar aceton gaan ruiken, je hebt geen honger meer en geen trek in zoetigheid, en je voelt je heel energiek. En de toestand is ook nog eens meetbaar met zogenaamde ketostix, die vooral op de markt zijn voor bovengenoemde suikerpatiënten. Ik heb ketostix besteld bij de Vitaminstore, en vandaag kwam het potje binnen. Ik kon natuurlijk niet wachten en heb meteen een ketostix gebruikt door hem in mijn urine te dopen, en guess wat: Ik ben nu al enigszins in Ketose. Weliswaar nog zwakjes, het staafje verkleurde lichtrose, maar kennelijk gebeurt er wel iets. Nu maar wachten tot ik uit mijn bek begin te stinken!
Waar ik eerder de draken op mijn pad benoemde als mijn "zwakheden" begin ik er meer en meer van overtuigd te raken dat ik niet strijd tegen zwakheden, maar tegen het Kwáád!
En dat vergt uiteraard een heel andere, meer drastische aanpak.
Het kwaad moet geëlimineerd worden. Het kwaad in de vorm van taartjes, zakken chips, pastaschotels, stokbroodjes met kruidenkaas, bitterballen en blokjes kaas moet maar eens een poosje volledig worden uitgebannen. Misschien dat ik ooit nog vriendjes kan worden met mijn draken, maar nu even niet.
Exit Mieke Koster.
Nadat ik de laatste tijd steeds vaker las over Low-Carb dieten en zelfs mijn zusje (ja, daar heb je haar weer) me enthousiast vertelde over het South Beach Dieet heb ik besloten om te proberen me eens een poosje te onderwerpen aan het Low-Carb regime. Ik had hier al een klein beetje ervaring mee opgedaan door middel van het boek van Dokter Frank dat ik een maand of twee geleden uit de bieb heb gehaald. Hierin wordt ook een Low-Carb levensstijl beschreven, en ik ken iemand die daar met veel succes een kilo of twintig mee is kwijtgeraakt. Ik wilde dat ook wel eens proberen, maar al na een paar dagen hield ik het voor gezien. De maaltijden die daarin werden beschreven stonden dermate ver af van mijn normale eetpatroon én van wat haalbaar is voor een werkende moeder met een druk bestaan, dat ik al na drie dagen mijn portie aan Fikkie heb gegeven (figuurlijk dan). Elke dag eieren met spek, dat hield ik nog geen week vol.
Nu is de manco van elk Low-Carb dieet natuurlijk precies dát punt: je mag allerlei dingen niet eten die normaal gesproken wél in je eetpatroon zitten (aardappels, rijst, pasta, brood, fruit) en je mag enorme hoeveelheden eten van dingen die je ervaart als ongezond en dikmakend (vet, mayonaise, eieren, vlees en vleeswaren, boter, kaas). Toch zitten juist in die lijst van wat je mag of zelfs móet eten, zoveel dingen die ik oprecht heel lekker vind, dat ik toch nog eens een poging wilde wagen.
De grootste uitdaging is daarbij voor mij om überhaupt over een normale werkdag voldoende te eten. Thuis ontbijten voor werktijd doe ik nooit, want ik krijg voor negenen geen hap door mijn keel. Ik lunch bijna nooit, prop meestal wel achter mijn bureau een paar boterhammen weg, maar zorg en aandacht aan maaltijden besteden, dat zit overdag niet in mijn patroon. 's Avonds trouwens wel, want ik ben dol op kokkerellen, en dan haal ik het 's avonds dubbel en dwars in met lekker eten en glaasjes wijn.
Maar een regime met louter groente, vlees, eieren en kaas, en zonder wijntjes, chippies, koekjes en mijn onmisbare cola light is toch wel een grote opgave.
Inmiddels ben ik drie dagen bezig en het gaat tot nu toe goed. 's Ochtends maak ik op mij werk iets te eten klaar van groente met kaas of groente met kip. Maandag en dinsdag at ik bijvoorbeeld ijsbergsla met plakjes Beemster kaas als ontbijt, en vanochtend bleekselderij met kipfilet, kerrie mayonaise en 20+ kaas. Als lunch nam ik een keer asperges met rauwe ham en een puntpaprika, daarna ijsbergsla met blokjes kip en paprika en vandaag dezelfde salade als bij het ontbijt. Morgen wordt het iets met sperziebonen die over waren van het avond eten. Op mijn werk staat nog een pakje gerookte kipfiletreepjes, rauwe ham, asperges en Beemster kaas. Dus eigenlijk meer feesteten en snoepen voor mij dan dan ik het idee heb dat ik op dieet ben! Het vergt wat voorbereiding, maar ik doe nu steeds voor twee dagen boodschappen en het gaat prima.
Het schijnt dat er een omslagpunt komt waarbij je in 'ketose' komt. Dit is een lichamelijk toestand waarbij je vetten gaat verbranden in plaats van koolhydraten. Het schijnt dat je dan heel snel afvalt, omdat je lichaam normaal gesproken eerst de koolhydraten verbrandt en daar de energie uit haalt. maar als die koolhydraten er niet zijn, dan begint je lichaam dus direct vet te verbranden als je energie verbruikt. Klinkt geweldig, en ik ben benieuwd wanneer ik "in ketose" geraak. Een toestand die trouwens voor diabetici levensgevaarlijk kan zijn! Maar die een gezond mens een aardig tijdje vol kan houden. Ik zou dit moeten gaan merken door de volgende kenmerken: je gaat uit je mond stinken naar aceton, je plas kan naar aceton gaan ruiken, je hebt geen honger meer en geen trek in zoetigheid, en je voelt je heel energiek. En de toestand is ook nog eens meetbaar met zogenaamde ketostix, die vooral op de markt zijn voor bovengenoemde suikerpatiënten. Ik heb ketostix besteld bij de Vitaminstore, en vandaag kwam het potje binnen. Ik kon natuurlijk niet wachten en heb meteen een ketostix gebruikt door hem in mijn urine te dopen, en guess wat: Ik ben nu al enigszins in Ketose. Weliswaar nog zwakjes, het staafje verkleurde lichtrose, maar kennelijk gebeurt er wel iets. Nu maar wachten tot ik uit mijn bek begin te stinken!
Abonneren op:
Posts (Atom)