Voor en Na

In het boekje van Mieke Kosters zijn geen voor & na-foto’s van Mieke zelf te zien. Op bladzijde 28 begint Mieke hier zelf over. Een vriendin van Mieke wijst haar erop dat ze Mieke al indeelt bij “de anderen”. Het kamp van de slanke mensen.

Een waarheid als een koe, en ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel nieuwsgierig was naar de Mieke vóór en de Mieke ná het grote afvallen. Niet alleen omdat ook ik haar inderdaad indeel bij “die andere groep”, de mensen die vanzelf slank zijn en blijven en dat voor je gevoel altijd al zijn geweest. Maar ook omdat me het gevoel bekruipt dat Mieke misschien wel nooit écht zo dik is geweest. Dat ze misschien niet eens echt een ervaringsdeskundige is. Dat wij, naiëf als we zijn, weer eens achter een nieuwe afvalhype aanhobbelen. En dat Mieke, slim als ze ongetwijfeld is, ons misschien wel uit andere, lees: commerciële, overwegingen, een hart onder de riem steekt met haar boek.
Want als ze echt zo dik was geweest, dan zou ze enorm trots zijn op het behaalde resultaat en ons wel een inkijkje in haar privéleven gunnen, toch?

Om te beginnen moge duidelijk zijn dat ik natuurlijk geen moment serieus heb gedacht dat Mieke haar verhaal uit haar duim gezogen heeft. En dat die vileine gedachte maar héél even door mijn hoofd schoot. Dat ik dat maar even heb rechtgezet.

Maar, los van het feit dat je niet de rest van leven achtervolgd wilt worden als kermisattractie (“Komt dat zien: De Dikke Vrouw Voor en Na!”), maar gewoon wilt zijn wie je bent in het hier en nu, stel ik me zo voor dat er ook een hele praktische redenen kunnen zijn om je niet -helemaal- bloot te geven.

Als je jezelf te dik vindt en baalt bij tijd en wijle van je figuur, dan zul je niet gauw in de houding springen als er een fototoestel tevoorschijn komt. Ikzelf verschuil me in zo’n geval het liefst zover mogelijk achter andere mensen. Ik ben toch al niet fotogeniek, maar ik presteer het ook nog eens om altijd op de foto staan met een onvoordelige onderkin, een enorme vetplooi op mijn buik, kwabbige armen, of alle drie tegelijk.

Dat verwijt ik dan de fotograaf (ik veel gevallen mijn man) die de schuld krijgt van de onbevallige pose. Hij heeft een fout camerastandpunt gekozen, geen idee van timing of  gewoon geen gevoel voor compositie in het algemeen en voor mijn voordelige kanten in het bijzonder. Het heeft overigens meer te maken met mijn houding dan met mijn gewicht; ik doe het gewoon niet zo goed op foto's helaas.

Manlief zegt in zo’n geval oprecht verbaasd: Maar je bent toch prachtig, ik begrijp niet waar je over hebt. Zo zie je er toch gewoon uit? Precies ja, zo zie ik er gewoon uit, maar om dat nou zo meedogenloos pixel voor pixel onder mijn neus te wrijven...

Veel foto’s zijn dus in de afgelopen jaren in de prullenbak verdwenen, en aangezien dat tegenwoordig allemaal digitaal gaat, zijn de mindere foto's in een handomdraai gewist.

Als er al foto’s door de strenge ballotage komen, bijvoorbeeld omdat ze getuigen van een leuke kampeervakantie of gezellig gezinsuitje in badpak, dan verdwijnen die in een familiefotoalbum dat alleen bij bijzondere gelegenheden getoond wordt aan een selectief publiek.

Met als gevolg dat er niet alleen nauwelijks foto’s zijn van een Dikke Dominica in full swing, maar ook dat de lol van het fotograferen er sowieso een beetje af is gegaan. Mijn man maakt tenminste nooit meer foto’s van me tegenwoordig, en geef hem eens ongelijk; hij doet het immers toch nooit goed. 

Zo kan ik me voorstellen dat ook Mieke niet bijzonder trots is op foto’s waarop ze veertien kilo zwaarder is dan nu. Foto's die je in een klein publiek al niet wenst te tonen, laat staan aan de hele wereld.

Niettemin blijf ik stiekem nieuwsgierig naar de enige echte Mieke Koster. Als ik door het boek blader bekruipt me de gedachte: die benen in die flipflops, en dat leuke kindje erbij, zouden die allemaal van haar zijn? En die slanke spijkerbroek met die winkeltasjes, is dat de echte Mieke?

Ach, het is eigenlijk ook wel heel erg leuk als Mieke een beetje geheimzinnig blijft. Nog een paar maanden en dan hoor ik zelf misschien wel bij de geheime club. Dan heb ik mezelf om naar te kijken en eerlijk is eerlijk, niets ten nadele van Mieke, maar dat vind ik zonder twijfel vele malen interessanter dan benen van Mieke Koster!

Ik gun vanaf nu iedere slanke én iedere dikke vrouw haar eigen geheim.