IJdeltuit

Ik ben ongelofelijk ijdel. Niet in de klassieke zin van het woord, dat ik voortdurend met mijn uiterlijk bezig ben.
Ik geef niet overmatig veel om kleding, ik maak me niet dagelijks op en ik ga bijna nooit naar de kapper. 's Ochtends ben ik in vijf minuten klaar met toilet maken en ik ga gerust met natte haren, een jas met vlekken of met afgekloven nagellak over straat.

Toch ben ik een vreselijke ijdeltuit. Ik heb namelijk een gepassioneerde relatie met mijn spiegelbeeld.
Ik kan geen etalageruit voorbij lopen of ik móet een blik over mijn schouder werpen. Ik bekijk mezelf in ramen van huizen en ruiten van deuren. Ik bestudeer mezelf in elke spiegel die ik tegenkom. Als ik in een openbaar toilet ben en er is een grote spiegel, dan blijf ik net zolang dralen tot alle andere toiletbezoekers zijn verdwenen om mezelf vervolgens uitgebreid van alle kanten te bestuderen. En ik ben wel eens bovenop een vuilnisbak geklommen omdat de spiegel te hoog hing om mijn buik en kont te inspecteren.

Deze ijdeltuiterij komt nu eens niet voort uit het feit dat ik mezelf te dik vind. Ik deed het namelijk ook al toen ik nog dun was.
Ook heeft het niets te maken met onzekerheid over vlekken, een ladder in mijn panty of rare pluisjes op mijn rug. Die heb ik af en toe en hoewel ik daar niet blij van word kan ik er ook niet echt van wakker liggen.

Nee, mijn narcisme komt voort uit verwondering. 
De voortdurende verwondering over mijn eigen spiegelbeeld. Over hoe het eruit ziet als als je je buik inhoudt of juist loslaat. Over hoe het staat als je je billen bij elkaar knijpt of losjes laat hangen. Over hoe het is als je zus kijkt, als je zo staat. 
Maar vooral de verwondering over hoe het geheel van mij er uitziet in de spiegel.

Met enige regelmaat overkomt me dan ook het volgende. In gedachten verzonken loop ik langs een spiegelend oppervlak, een raam deur of etalage. Onbewust werp ik een blik. "Leuke vrouw" schiet het door me heen, me een fractie van een seconde later realiserend dat ik het zelf ben, die leuke vrouw.

Wonderlijk fenomeen, dat je aangenaam verrast kunt worden door de persoon die je al 43 jaar kent en waar je elke centimeter blind van zou moeten kunnen uittekenen. De persoon waar je kritisch over bent, waar je soms onzeker over bent en die je niet echt mooi zou willen noemen.
Het is alsof ik heel even, heel kort, in een magisch momentje zie wie ik werkelijk ben. En hopelijk is die persoon die zo kortstondig voorbij flitst de vrouw die ook andere mensen zien.
Als je het zo bekijkt is het helemaal niet zo vreemd dat manlief mij een mooie vrouw vindt!