Saaie muts

Vandaag ben ik precies 4 maanden bezig met Weight Watchers en daarnaast doe ik sinds 20 dagen een online programma om te stoppen met alcohol te drinken. Nog even en ik word een hele saaie muts...
Hoewel ik, afhankelijk van hoe je die definitie toepast, vermoedelijk geen ‘échte’ alcoholist ben, vind ik dat ik bij tijd en wijle teveel drink, dat alcohol voor mij een té gemakkelijke keuze is geworden (waarbij je de vraag kunt stellen óf het überhaupt nog wel een keuze is) en last but not least: ik vermoed dat alcohol de grootste bijdrage levert aan mijn overgewicht.

Om met dat laatste te beginnen: Nog nooit in mijn leven was ik zo zwaar als afgelopen jaar. Voor het eerst heeft de weegschaal de 93 aangetikt, en hoewel dat een momentopname was, is mijn gewicht in de eerste helft van het jaar vaker boven de 90 geweest dan eronder. Ik heb hier en daar nog wel een halfslachtige afvalpoging ondernomen met een koolhydraatarm dieet, maar dat hield ik nooit lang genoeg vol om het resultaat ook langere tijd vast te houden. Mijn vorderingen hield ik bij in MyFitnessPal waar ik begon met 91 kilo, en de grafiek van het afgelopen jaar lijkt nog het meeste op de Alpen: hoge pieken en diepe dalen, met altijd weer een hogere piek die opdoemt achter het dal. Vanaf mei vorig jaar schommelde ik van 91 naar 88, terug naar 91 en door naar 93, dan schoksgewijs terug naar 83, weer naar 92 en dan eindelijk, sinds ik serieus aan de slag ben gegaan (via een kleine opleving van ruim 4 kilo extra in de vakantie) terug naar 82. Mijn officiële startgewicht bij Weight Watchers was 91,3 kilo.

Sinds mijn studententijd, dertig jaar geleden, drink ik. Het begon met bier en af en toe wat sterkers, maar sinds ik ontdekte dat ik wijn veel lekkerder vind dan bier, drink ik eigenlijk alleen nog maar wijn. In behoorlijke hoeveelheden. Er gaan dagen en weken voorbij dat ik niet drink. Maar vaker drink ik wel, en áls ik eenmaal drink, dan drink ik stevig. Ik vind het bijzonder moeilijk om na één of twee glazen wijn over te stappen op iets anders, dat vind ik dan ‘zonde van de smaak’. Dat zou nog tot daar aan toe zijn als ik een ‘normaal’ drinktempo had, maar ik ben gewend om te drinken als een tempelier. Als limonade gaat het kostbare vocht naar binnen, dus op een gezellige avond met vrienden gaat er bij mij zó een hele fles wijn in, en soms nog wel meer ook.

Al eerder heb ik gedacht: Ik moet daar eens iets aan doen. Dit is ongezond. Dit is teveel. Dit moet stoppen. Een paar jaar geleden las ik daarom het boek ‘Nou nog eentje dan’ van Mariëtte Wijne, en mijn belangrijkste conclusie was destijds dat ik -ondanks dat het boek een feest van herkenning was- goddank géén alcoholist was. Want: geen liefhebber van sterke drank, geen dagelijkse innemer, geen stiekeme drinker, geen dronken torretje, geen geheime voorraadjes drank op het werk. 
Zie je wel. Ik ben géén alcoholist, maar gewoon een beschaafde wijndrinker die af en toe iets te diep in het glaasje kijkt.

Toch bleef het knagen. Elk jaar weer sloegen -vaak na een forse kater- de ergernis, het schuldgevoel en de zorgen over mijn drankgebruik toe, en besloot ik een periode niet te drinken. Gewoon om te kijken of ik dat nog kon. De afgelopen tien jaar hield ik het vaak een maand droog tussen mijn verjaardag en de kerst. 
Zie je wel. Ik kan dat best, een maand niet drinken. Ik ben géén alcoholist. Om vervolgens weer doodleuk te vervallen in oude patronen met tamelijk veel wijn en af en toe een kater.

Nu zou het natuurlijk verstandig zijn om stil te staan bij je alcoholgebruik als factor in je leven, je bewustzijn en je gezondheid, maar ik moet eerlijk bekennen dat vooral mijn (over)gewicht de doorslaggevende factor bleek om mijn alcoholgebruik eens kritisch onder de loep te nemen. Het meest confronterend hierin was voor mij de zomervakantie. 

Op 23 april begon ik met Weight Watchers. Ik meldde me aan, betaalde en downloadde de app en hield me behoorlijk goed aan het puntenprogramma. Ik nam weer vaker de fiets naar mijn werk, ging bewuster af en toe een wandeling maken, begon met ontbijten (voor mij een grote stap) en stopte nagenoeg met het drinken van alcohol. Dat laatste ligt natuurlijk tamelijk voor de hand als je op dieet bent, want twee glazen wijn maken al gauw een vijfde tot een kwart van de toegestane dagpunten uit, en dan is het toch wel zonde om je punten te besteden aan loze calorieën. Kortom, ik nam wel eens een keer een glas wijn maar had mezelf behoorlijk goed onder controle.

Toen kwam de vakantie. Ruim twee weken met mijn gezin op vakantie naar Griekenland, eerst een paar dagen Athene en daarna twee weken bij onze vrienden aan de Peloponnesische kust. Het eerste dat er onder de Griekse zon aan ging was mijn voornemen om álles -maar dan ook álles!- te noteren in de app. Dat voornemen bleek om allerlei redenen tamelijk kansloos, dus na twee dagen stelde ik de app in op ‘telvrije dagen’.

Onze vrienden hebben twee prachtige huizen aan de Griekse kust, zij wonen in het ene huis en wij mochten het andere huis gebruiken. Beide woningen hebben schitterend uitgeruste keukens en we hebben dan ook vaak zelf gekookt, maar even vaak gingen we uit eten en deden we ons tegoed aan pita’s met souvlaki, moussaka, Griekse salade, stifado, kalamaris en noem al die heerlijkheden maar op. Het water loopt me weer in de mond als ik er aan denk! Op zichzelf gezond eten dus, vers en zonder toevoegingen, maar wel met twee grote dieet-obstakels: Alles is klaar gemaakt met líters olijfolie, en alles smaakt nog lekkerder met líters witte wijn. De 5 liter pakken Apélia (Griekse witte wijn) gingen erdoorheen als waren ze met water gevuld en de enige manier om te ontsnappen aan een continu gevuld glas was vroeg naar bed gaan (of in voorkomende gevallen  zorgen dat je de bob was).

Afgezien van de drank heb ik me verder goed aan mijn voornemens gehouden. In de hele vakantie heb ik geen toetje, koekje, ijsje, chipje of zoutje aangeraakt, op een enkele ongezoete fruittaart van de gastheer na. We hebben heel veel gekookt met verse ingrediënten uit de tuin of van de markt. En naast de wijn heb ik alleen water, zwarte koffie en cola zero gedronken. Dus ik vond dat ik best op een goed spoor zat, voor een vakantie dan. En dat éne glaasje, ach, het is wel vakantie hè. Wat trouwens ook niet meehielp was dat de weegschaal in de badkamer van ons Griekse appartement maar liefst drie kilo minder aangaf dan die thuis, waardoor ik mezelf voor de gek kon houden met de gedachte dat ik ‘mooi op schema zat’ en dat ‘het allemaal wel meeviel’, daarbij het feit negerend dat de wijzer van de weegschaal in twee weken tijd natuurlijk wel omhoog kroop. Wijde jurk aan, oogkleppen op, en doordrinken maar!

Was dat even schrikken, toen ik zo’n beetje rechtstreeks uit het vliegtuig de weegschaal op stapte! Maar liefst 4,1 kilo aangekomen, precies de helft van de 8,2 die ik al kwijt was. Wat een ramp, hoe had ik mezelf zó kunnen laten gaan? Alle lekkere hapjes, olijfolie en tzatziki ten spijt wist ik heus wel wat de grootste boosdoener was: De wijn! Niet alleen de calorieën van de wijn, maar ook het feit dat je er al snel iets bij wilt eten, en dat je dan niet meer echt nadenkt over wat je in je mond stopt. Maar het meest onthutsende vond ik dat ik zo gemakkelijk, ondanks alle goede voornemens, in een vloek en een zucht weer in mijn oude patroon was vervallen. 

Vloek. 

Zucht.

Een week voor mijn vakantie had ik met een theaterdirecteur staan praten die mij tamelijk openhartig iets vertelde over haar ervaring met een programma genaamd ‘Dertig dagen zonder alcohol’.

Ervaringsdeskundige en psychosynteticus Petra Moes (https://petramoes.nl/) begeleidt hierin via een serie dagelijkse online video’s mensen die vinden dat ze teveel drinken en die daarmee willen stoppen. Te beginnen met dertig dagen geen alcohol drinken. Ze doet dit op een hele prettige, niet veroordelende en niet-belerende manier, waarbij ik als volwassene word aangesproken en niet als een onwetende kleuter. Inmiddels ben ik aangeland op dag 20 van dit programma, en ik moet zeggen dat ik al diverse eye-openers heb gekregen omtrent mijn alcohol gebruik, het waarom daarvan en mogelijke manieren om hierin verandering te brengen. Het ging op een avond ook al een keer totaal mis, totaal onbewust overigens, een goed leermoment. Daarna volgden een paar momenten waarop ik juist met mijn volle bewustzijn een verleidelijke alcoholervaring wist te vermijden. En tot mijn grote verrassing maakte ik van de week een borrel mee waar ik niet eens gedácht heb aan het wel of niet nemen van een glaasje. Waar ik dus totaal onbewust níet dronk. Overigens heb ik er op die middag ook op geen enkel moment aan gedacht om aan de her en der verspreid staande hapjes te beginnen, het is gewoon niet in me opgekomen.

Zou het dan langzamerhand toch de goede kant op gaan met mij? Dat zou toch wat zijn zeg. Straks word ik nog zo iemand die onbewust allemaal juiste keuzes maakt, en af en toe bewust een minder verstandige keuze… Vroeger vond ik dat soort bewuste, evenwichtige mensen een beetje eng en vooral heel saai. Maar misschien was ik stiekem gewoon een beetje bang voor ze, en jaloers op hun goed ontwikkelde gevoel voor evenwicht. Inmiddels ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik héél graag zo’n bewuste, evenwichtige vrouw willen worden.

Lang leve de saaie muts!

Op donderdag 9 februari begon ik een nieuw avontuur met als uiteindelijk doel om 25 kilo af te vallen. Ik had bedacht dat ik een jaar de tijd wilde nemen om goed voor mezelf te zorgen, om beter te gaan eten en om langzaam maar zeker weer het figuur en de conditie te krijgen die ik 25 jaar geleden had. Een kilo voor ieder jaar terug in de tijd.
Reken het maar uit. 25 kilo in een jaar afvallen, dat is iets meer dan 2 kilo per maand afvallen en dus ongeveer een pond per week. Dat lijkt me te doen.
Betekent dit ook dat het je lukt vanaf dag één keurig alles volgens het boekje te doen en dan dus die kilo's geleidelijk weg te werken? Hmmm. Dream on baby, it's damn hard work!

Om te beginnen deed ik boodschappen. En boodschappen. En nog meer boodschappen. Ik kocht allerlei zaken waar ik nog nooit van had gehoord, of waar ik wel van had gehoord maar geen idee had waar ik ze zou moeten vinden. Ik leerde wat moerbeien zijn, en gojibessen Ik ontdekte de beste plek om boekweitmeel te kopen, ontdekte dat chiazaad pas lekker wordt als het het in vloeistof laat weten en ontdekte dat boekweitwafels met lijnzaad een heerlijk alternatief is voor rijstwafels.
Ik ontdekte ook dat mijn portemonnee niet oneindig is en dat na twee keer boodschappen doen de bodem in zich kwam. Ik ontdekte ook dat sommige recepten een echte culinaire verrassing inhielden, en dat het zonde was om ingrediënten weg te gooien. Ik ontdekte dat ik weinig tijd en zin heb om ' ochtends een half uur in de keuken te staan om ontbijt en lunch te maken.

Kortom, ik vind het dieet verrassend, lekker, duur en bewerkelijk. Dus zoek ik, oplossingsgericht als ik ben, naar manieren om het dieet stiekem een beetje naar mijn eigen leefstijl om te buigen. Dat resulteert in veelvuldig eten van bananen, noten, boekweitwafels en druiven. Het resulteert erin dat ik weer maaltijden over ga slaan (mijn uitdaging is niet vasten, maar juist met regelmaat eten) en dat ik uiteindelijk ook weer slechte dingen ging eten en mijn oude liefde voor wijn drinken weer heb opgepakt.
En dát is natuurlijk allemaal niet de bedoeling. Ik heb niet voor niets € 199 uitgegeven. Ik wist van te viren dat ik zou starten met RFL en dat dat een eenzame exercitie was. Dus ik moet ergens de motivatie vinden om gewoon weer door te gaan.

Wat ik heb gegeten sinds 9 februari?
Dag 1: omelet met snoeptomaatjes, courgettesalade met feta, courgette met falafelballetjes
Dag 2: banaan, courgettesalade met feta, courgette met falafelballetjes
Dag 3: omelet met snoeptomaatjes, banaan/druiven/noten, stoofschotel met tonijn
Dag 4: bananenchia (met mango), banaan/druiven/noten, stoofschotel met tonijn
Tot hier ging het nog redelijk.

Op dag 5 had ik een cursus in Amsterdam, met lunch. Omdat dat de vorige keren een hele goeie vegan lunch was met pompoensoep enzo, had ik geen eten meegenomen. Dat was een misrekening, deze keer waren er allleen maar witte belegde stokbroodjes...
Dag 5: banaan/noten, wit stokbroodje met kaas en sla, mandarijn, gebakken kipfilet met paksoi en champignons (eigen fantasierecept), tussendoor noten en druiven

Dag 6: banaan/druiven, komkommer/tonijn/avocado, witvis met gestoofde groenten, noten
Dag 7: roze ontbijtbowl, Eikenbladsla met avocado en tonijn, witvis met gestoofde groenten
Dag 8: bananenchia, banaan/druiven/noten, erwtensoep (in een theatertje met eten erbij, ik had geen keuze helaas, maar ik was trots op mezelf dat ik geen roggebrood met spek had genomen en niets at van het Turks brood met Kruidenboter
Dag 9: omelet met champignons, noten/bananen, kipfilet met gebakken groenten, 2 glazen witte wijn
Dag 10: bananenchia met roeryoghurt omdat de amandelmelk op was, banaan, diverse hapjes zonder koolhydraten (blokjes kaas, olijven, noten e.d.), 4 glazen witte wijn
Tja, een afscheidsfeestje van een vriendin die gaat verhuizen... ik had zelf tabouleh meegenomen en daar niets van gegeten, maar helaas kon ik de wijn niet laten staan....

Dag 10: banenchia, erwtensoep, tomatensoep, Franse kaas, 3 glazen rode wijn
Op deze dag weer een feestje, dit keer bij mij thuis, omdat twee dochters jarig waren. Je ziet wel waar mijn zwakke plek zit...

Dag 11: roze ontbijtbowl, bietjessalade met geitenkaas (eigen recept), tomatensoep, tabouleh, erwtensoep, klein havermoutkoekje
Dag 12: bietjessalade met geitenkaas, tabouleh, boekweitwafels met avocado en zalm, banaan
Dag 13: bananenchia, boekweitwafels met avocado en zalm, rucolasla met gebakken kip en mayonaise, druiven, cola zero
Tja, uit eten voor de verjaardag van mijn dochter bij Holy Smoke, een geweldig hamburgerrestaurant en dan geen hamburger of spareribs nemen maar salade en gegrilde kip. IK vond het in elk geval knap van mezelf.

Dag 14: banaan, banaan/noten/boekweitwafels met amandelpasta, couscous met Marokkaanse groentestoof, Marokkaanse kip, 5 glazen rode wijn.j
Nu was het echt he-le-maal mis. Weer een avondje theater (theatertje om de hoek is onze favo hang-out, maar altijd met eten en je kunt niet kiezen. Ik had niet door dat er couscous onder de groenten zat, die heb ik maar opgegeten. In het kader van "het maakt nu toch niet meer uit" ook nog een vijf (!) glazen rode wijn gedronken en een paar handjes geroosterde pinda's gegeten.

Dag 15: ook weer een "rode" dag. Druiven, boekweitwafels met amandelpasta, geen avondeten gegeten want we hadden een opening op mijn werk met hapjes. Wel allerlei hapjes gegeten, twee glazen prosecco, en, helaas, heel veel brownies. Er was een complete plaat brownie besteld bij de Koekela, echt zalig, ik kon er niet vanaf blijven hoewel ik eigenlijk geen zoetekauw ben.

Na al deze uitspattingen had ik ik niet meer verwacht wat te zijn afgevallen, maar de weegschaal zei vanochtend

Goeroe

Omdat het me, ook vijf jaar na de eerste publicatie op deze blog, nog steeds niet is gelukt om af te vallen -sterker nog, ik ben alleen maar aangekomen- heb ik me gewend tot een laatste redmiddel: de dieetgoeroe.
Dieetgoeroes zijn er in soorten en maten. Ze dienen zich aan via kranten, tijdschriften, internetreclames en de boekhandel. Ze creëren een (vaak kortstondige) hype door zich te profileren als snelle en eenvoudige oplossing voor jouw eetprobleem. Ze raden je aan om minder koolhydraten te eten, om calorieën of punten te tellen, met kokosolie te spoelen, superfoods te eten en meer te bewegen. Ze geven je tips, recepten, weekmenus en oefenschemas en beloven je dat je -tenminste, als je hun tips trouw opvolgt- blijvend slanker, fitter en gezonder zult zijn.
Michel Montignac, Meneer Atkins, Sonja Bakker, Mieke Kosters, Dokter Frank, Mike Moreno, Dokter Dukan en de meisjes van Green Happinez; de één is bekender dan de ander en de één heeft meer geld verdiend dan de ander maar er is één ding dat al deze dieetgoeroes bindt; ze stellen je een beter, fijner en vooral slanker leven in het vooruitzicht, mits je hun tips, recepten en levensstijl volgt en adopteert.

In de meeste gevallen hebben ze natuurlijk ook gewoon gelijk, want als je doet wat ze aanbevelen, en minder calorieeen/koolhydraten/vetten gaat eten en meer beweging/superfoods/groente en fruit tot je gaat nemen, dan val je geheid een paar kilo af, en als je stug blijft volhouden wel meer dan een paar ook. Het probleem zit hem dan ook meestal niet in het afvallen, maar in het volhouden. In het daadwerkelijk volharden in een gezondere levensstijl en deze in je leven incorporeren.

Dat laatste is me nog nooit gelukt. Ik ben wel eens 16 en zelfs wel eens 18 kilo afgevallen. Maar het is me tot nu toe niet gelukt om die kilo's er ook af te houden. Sterker nog, na elke dieet poging zijn er meer kilo's bijgekomen dan er in eerste instantie af waren gegaan!
Omdat ik zo langzamerhand echt niet meer in een confectiemaat pas en mijn lijf zich langzaam maar zeker schurend en rochelend ter aarde aan het storten is, is het echt tijd voor nieuwe maatregelen.

Die meen ik gevonden te hebben in de jongste dieethype: Jesse van der Velden. Ik weet het, ik weet het. Jesse vertegenwoordigt de nieuwste hype op het gebied van gezondheid en afvallen en ik kijk met een behoorlijke dosis scepsis tegen zijn methode aan. Die methode bestaat namelijk grotendeels uit marketing, en een goed gevoel voor marketing kun je Jesse in elk geval niet ontzeggen. Hij heeft me, nadat ik me een keer had aangemeld voor een online publicatie, maandenlang met 'gepersonaliseerde' mailtjes achtervolgd, en zelfs ik ben uiteindelijk gezwicht voor zijn volhardende boodschap. Een boodschap die er vooral uit bestaat dat als ik het tijd vind voor verandering, hij me kan helpen om te veranderen. Of hij ook in staat is om zijn mooie beloften waar te maken ga ik in de komende maanden ervaren.
Wat Jesse in elk geval wel goed doet, is me vertellen dat het aan mij ligt. Niet aan anderen, niet aan omstandigheden en niet aan lichamelijke kwaaltjes en gebreken. Het ligt aan mij, en als er iets moet veranderen ben ik de enige die dat kan doen. Dat realisme maakt dat ik Jesse het voordeel van de twijfel heb gegeven.

Nadat ik wekenlang bijna dagelijks mailtjes van Jesse (of: zijn team) heb gekregen, een aantal van zijn video boodschappen heb bekeken en zelfs al een keer een gratis bioprofiel heb laten maken, was het Jesses laatste mailtje dat me over de streep trok. Een weldenkend mens als ik had misschien beter moeten weten, maar ik heb me laten verleiden om me op te geven voor een testgroep (slechts honderd plaatsen beschikbaar! Er zijn nu nog maar tien plaatsen beschikbaar!)! Waarbij hij zegt honderd positieve verhalen te willen creëren om te dienen als input voor een later op te zetten wetenschappelijk onderzoek. Als je wordt uitverkoren (en als er nog plek is) krijg je allerlei online boeken toegestuurd, krijg je online persoonlijke begeleiding en toegang tot een besloten facebookgroep. Je krijgt onderzoeken waaruit een gepersonaliseerde begeleiding volgt.

Nu heb ik altijd geleerd dat als iets te mooi klinkt om waar te zijn, dat dat dan waarschijnlijk ook zo is. Eigenlijk vertrouw ik die Jesse met zijn zogenaamde persoonlijke mailtjes voor geen meter en eigenlijk ben ik veel te slim om hierin te trappen. Natuurlijk zit ik straks niet in die testgroep, omdat ik net te laat was of de groep al vol zat. En natuurlijk heb ik dan € 199,00 betaald voor alleen een suf online dieetboekje in plaats van voor een jaar begeleiding. En natuurlijk kun je dat geld dan terugvragen, maar zal hij er alles aan doen om je daarvan te weerhouden en uiteindelijk ben je je geld dan kwijt.
Maar ik wil het zó graag geloven. Ik wil zo graag dat iemand zich om mij bekommert, dat iemand me gaat helpen met mijn grote probleem en dat het nu eindelijk een keer lúkt. En ik wil zo graag dat het echt is, dat Jesse het meent als hij zegt dat hij toegewijd is aan mijn resultaat, en dat hij me gaat helpen om nu eens echt mijn levensstijl te veranderen...
Zo diep ben ik dus gezonken. Ik heb me laten inpakken door een dieetgoeroe.

Dominica wikt en weegt

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik iets heb geschreven op deze blog. Mijn laatste bericht dateert van de tijd dat ik in de ban was van 'Het geheim van slanke mensen'. Na een korte flirt met deze dieet-methode, die op zich niet slecht was, maar waarvoor ik onvoldoende discipline kon opbrengen, heb ik mijn relatie met Mieke Kosters verbroken. Na enkele maanden (en 8 kilo) had ik een one-night-stand met Dr. Mike, die me toch zeker 10 kilo lichter maakte. Helaas was ook dit geen blijvertje en kreeg ik ook die kilo's er binnen de kortste keren weer bij.

Nu ben ik dus definitief bij de 85 kilo aangeland, en moet ik voor mezelf nieuwe afwegingen maken. Wil ik eigenlijk wel afvallen? Of wil ik mijn energie liever steken in het accepteren van mezelf zoals ik ben? Mijn BMI is inmiddels dermate hoog dat er in de toekomst mogelijk een negatieve invloed op mijn gezondheid zou kunnen ontstaan. Ik voel me nu nog goed, maar met zo'n 20 kilo overgewicht loop je natuurlijk wel bepaalde gezondheidsrisico's. Dus accepteren zoals ik ben, is accepteren dat ik minder gezond word, dat wil en kan ik niet. En dat betekent, hoe saai en ongezellig ook, dat er maar één weg over is, en dat is de weg naar een gezondere leefstijl, een gezonder dieet en meer beweging.

Na lang wikken en wegen heb ik dan ook besloten om nog eens een poging te wagen. Dit keer kies ik niet voor snel gewichtsverlies. Snel gewichtsverlies is leuk als je voor de vakantie even vijf kilo kwijt wilt, of voor als je net niet in je trouwjurk past. Maar in mijn geval moet er echt een knop om naar een gezondere leefstijl, een manier van leven waarbij ik misschien langzamer afval, maar die ik jarenlang kan volhouden, zonder het gevoel te hebben dat ik voortdurend concessies moet doen.

Daarom heb ik een stap genomen die ik misschien jaren eerder had moeten nemen: Ik heb me aangemeld bij de Weight Watchers. Deze club heeft voor mij een uitgesproken truttig imago; ik zie bijeenkomsten voor me waarbij eindeloze rijen dikke vrouwen in slagorde staan opgesteld voor de weegschaal, waarbij ze zich en plein public moeten ontkleden om vervolgens gewogen -en te zwaar bevonden- te worden. Een geheimzinnige praatgroep die recepten voor smakeloze calorie-arme maaltijden uitwisselt, waar tijdens het kringgesprek de doos met tissues op tafel staat, en waarbij je een zilveren speldje krijgt als je je streefgewicht hebt bereikt. Maar bij nadere inspectie blijkt dit een vooroordeel; Zoals elke zichzelf respecterende serieuze club heeft ook de Weight Watchers tegenwoordig een moderne variant via internet waaraan je geheel anoniem, individueel en op eigen houtje kunt deelnemen.

Gisteren heb ik me aangemeld voor het online gebeuren en ik geef daar graag een korte recensie van.
Om te beginnen moet ik eerlijk zeggen dat het geheel een stuk hipper oogt dan ik in gedachten had. Helaas is de website niet geschikt voor de iPad (alle tools werken met flash-player, en die wordt nu eenmaal niet door Safari ondersteund). Er is wel een speciale App, maar die  is lang niet zo uitgebreid als de website. Daarnaast was ik verbaasd over de enorme hoeveelheid tekst en uitleg waar je doorheen moet voordat je werkelijk aan de slag kunt.
De hele methode draait om ProPoints (punten); een voor mij voorlopig nog zeer ondoorzichtige, geheimzinnige wiskundige materie. Je houdt in een online dagboekje bij wat je eet, en daarmee gaan er punten af van een speciaal op jou toegespitst aantal ProPoints per dag. Het hoe en waarom wordt niet duidelijk; waarom heb ik dit bepaalde aantal gekregen, waarom zijn sommige punten groen, waarom hebben sommige punten een randje en andere niet, en waarom zijn sommige producten 0 punten waard maar mag ik er toch niet onbeperkt van eten?
Na een hele poos klikken en scrollen, waarbij trouwens niet alle pagina's correct verwezen naar een volgende (soms kom je ineens weer terug op een pagina waar je al lang geweest was) ging ik het maar eens proberen. En dan word je meteen in het diepe gegooid; vul het dagboek maar in en zie maar wat ervan komt; een soort Trial & Error voor diëters.
Dat was even schrikken; Gisteren was namelijk mijn laatste vakantiedag en daarom aten we 's ochtends een ontbijt in een hotelletje. Niet eens een heel overvloedig ontbijt; ik at een croissantje en een pistoletje met boter en jam, twee cappucino's en een warme chocomel uit de automaat, twee kleine glaasjes verse jus en een kuipje vruchtenyoghurt. Maar omgezet in ProPoints was het verwoestende effect van een dergelijk ontbijt in één oogopslag te zien; mijn hele dagtotaal verbruikt bij alleen het ontbijt! Ook de rest van de dag verliep desastreus en zo kwam het dat ik niet alleen het aan mij toegekende ProPoints-"budget" met 200 % overschreed maar zelfs ook mijn extra ProPoints voor "noodgevallen" al heb opgesoupeerd deze week.
Kijk, koolhydraten weglaten snap ik inmiddels, en calorieën tellen heb ik mijn hele leven gedaan, maar ProPoints zijn nieuw voor me. Ik had hier dus wel wat meer instructie verwacht, bijvoorbeeld in de vorm van een aantal voorbeeldmenu's om de eerste dagen door te komen; wat is het effect van ontbijt A met lunch B en diner C?
Natuurlijk kun je voorafgaand aan elke maaltijd, of aan de dag, precies bedenken wat je allemaal wilt gaan eten, en dan berekenen of dat wel kan. Maar dan ben ik elke ochtend een uur aan het zoeken en rekenen voor ik kan gaan eten. En er is helaas geen tool waarmee ik voor een bepaalde dag een voorcalculatie kan maken. Er is wel een tool om recepten te downloaden, maar ook die viel me wat tegen. Ik voerde als ingrediënt voor een recept het woord "rundergehakt" in, toch geen uitzonderlijke maaltijdcomponent als je wilt afvallen, maar ik vond geen enkel recept met dit ingrediënt.

Al met al ben ik dus nog niet overmatig enthousiast; ik vind het programma omslachtig en ingewikkeld en ik zie nog niet helemaal hoe die akelig dwingende ProPoints mij nu van mijn overgewicht af zouden moeten helpen. Toch geef ik de Weight Watchers voorlopig even het voordeel van de twijfel. Per slot van rekening hebben ze een jarenlange ervaring opgebouwd met "mijn soort mensen" en daar in de loop van de tijd veel successen mee geboekt.
Jammer dat de tool zo ondoorzichtig is, maar ergens is dat ook wel begrijpelijk. Als wij gewone stervelingen deze hogere wiskunde ook zouden snappen, dan zouden we binnen de kortste keren de WW niet meer nodig hebben en op eigen houtje aan de slag gaan met onze Excelletjes. Dan is er voor je het weet een gratis tool in de Appstore of de Playstore te vinden en verdient de WW geen stuiver meer.

En eerlijk is eerlijk; misschien werkt die ondoorzichtige methodiek wel in mijn voordeel. Van de weeromstuit en voor de zekerheid heb ik me vandaag namelijk enorm ingehouden met eten en drinken en zie hier: Aan het eind van de dag heb ik nog 12 ProPoints over!

Ik ben om: Lang leve de ProPoints en op naar een nieuw gewicht!

Afvallen stinkt

Nadat Mieke Kosters me vorig jaar eindelijk ervan had overtuigd dat ik draken moest zien te verslaan, ging ik naarstig op zoek naar de Sint Joris in mij. Vroeger, toen ik klein was, zat ik bij de kabouters (nee, geen mannetjes met rode puntmutsjes in het bos, maar een tak van wat tegenwoordig de Scouting heet voor meisjes van 6 tot 12 jaar). Bij de scouting vierden we rond 23 april Sint Jorisdag, een dag die in het teken stond van ridderlijkheid en goed en kwaad. We speelden dan het verhaal van Sint Joris en de Draak na, een nogal christelijk verhaal met een heldenrol voor Joris waarin de Draak het met de dood moest bekopen. In dit verhaal vertegenwoordigt Joris het Goede en de draak het Kwaad.
Waar ik eerder de draken op mijn pad benoemde als mijn "zwakheden" begin ik er meer en meer van overtuigd te raken dat ik niet strijd tegen zwakheden, maar tegen het Kwáád!
En dat vergt uiteraard een heel andere, meer drastische aanpak.

Het kwaad moet geëlimineerd worden. Het kwaad in de vorm van taartjes, zakken chips, pastaschotels, stokbroodjes met kruidenkaas, bitterballen en blokjes kaas moet maar eens een poosje volledig worden uitgebannen. Misschien dat ik ooit nog vriendjes kan worden met mijn draken, maar nu even niet.
Exit Mieke Koster.

Nadat ik de laatste tijd steeds vaker las over Low-Carb dieten en zelfs mijn zusje (ja, daar heb je haar weer) me enthousiast vertelde over het South Beach Dieet heb ik besloten om te proberen me eens een poosje te onderwerpen aan het Low-Carb regime. Ik had hier al een klein beetje ervaring mee opgedaan door middel van het boek van Dokter Frank dat ik een maand of twee geleden uit de bieb heb gehaald. Hierin wordt ook een Low-Carb levensstijl beschreven, en ik ken iemand die daar met veel succes een kilo of twintig mee is kwijtgeraakt. Ik wilde dat ook wel eens proberen, maar al na een paar dagen hield ik het voor gezien. De maaltijden die daarin werden beschreven stonden dermate ver af van mijn normale eetpatroon én van wat haalbaar is voor een werkende moeder met een druk bestaan, dat ik al na drie dagen mijn portie aan Fikkie heb gegeven (figuurlijk dan). Elke dag eieren met spek, dat hield ik nog geen week vol.

Nu is de manco van elk Low-Carb dieet natuurlijk precies dát punt: je mag allerlei dingen niet eten die normaal gesproken wél in je eetpatroon zitten (aardappels, rijst, pasta, brood, fruit) en je mag enorme hoeveelheden eten van dingen die je ervaart als ongezond en dikmakend (vet, mayonaise, eieren, vlees en vleeswaren, boter, kaas). Toch zitten juist in die lijst van wat je mag of zelfs móet eten, zoveel dingen die ik oprecht heel lekker vind, dat ik toch nog eens een poging wilde wagen.
De grootste uitdaging is daarbij voor mij om überhaupt over een normale werkdag voldoende te eten. Thuis ontbijten voor werktijd doe ik nooit, want ik krijg voor negenen geen hap door mijn keel. Ik lunch bijna nooit, prop meestal wel achter mijn bureau een paar boterhammen weg, maar zorg en aandacht aan maaltijden besteden, dat zit overdag niet in mijn patroon. 's Avonds trouwens wel, want ik ben dol op kokkerellen, en dan haal ik het 's avonds dubbel en dwars in met lekker eten en glaasjes wijn.
Maar een regime met louter groente, vlees, eieren en kaas, en zonder wijntjes, chippies, koekjes en mijn onmisbare cola light is toch wel een grote opgave.

Inmiddels ben ik drie dagen bezig en het gaat tot nu toe goed. 's Ochtends maak ik op mij werk iets te eten klaar van groente met kaas of groente met kip. Maandag en dinsdag at ik bijvoorbeeld ijsbergsla met plakjes Beemster kaas als ontbijt, en vanochtend bleekselderij met kipfilet, kerrie mayonaise en 20+ kaas. Als lunch nam ik een keer asperges met rauwe ham en een puntpaprika, daarna ijsbergsla met blokjes kip en paprika en vandaag dezelfde salade als bij het ontbijt. Morgen wordt het iets met sperziebonen die over waren van het avond eten. Op mijn werk staat nog een pakje gerookte kipfiletreepjes, rauwe ham, asperges en Beemster kaas. Dus eigenlijk meer feesteten en snoepen voor mij dan dan ik het idee heb dat ik op dieet ben! Het vergt wat voorbereiding, maar ik doe nu steeds voor twee dagen boodschappen en het gaat prima.

Het schijnt dat er een omslagpunt komt waarbij je in 'ketose' komt. Dit is een lichamelijk toestand waarbij je vetten gaat verbranden in plaats van koolhydraten. Het schijnt dat je dan heel snel afvalt, omdat je lichaam normaal gesproken eerst de koolhydraten verbrandt en daar de energie uit haalt. maar als die koolhydraten er niet zijn, dan begint je lichaam dus direct vet te verbranden als je energie verbruikt. Klinkt geweldig, en ik ben benieuwd wanneer ik "in ketose" geraak. Een toestand die trouwens voor diabetici levensgevaarlijk kan zijn! Maar die een gezond mens een aardig tijdje vol kan houden. Ik zou dit moeten gaan merken door de volgende kenmerken: je gaat uit je mond stinken naar aceton, je plas kan naar aceton gaan ruiken, je hebt geen honger meer en geen trek in zoetigheid, en je voelt je heel energiek. En de toestand is ook nog eens meetbaar met zogenaamde ketostix, die vooral op de markt zijn voor bovengenoemde suikerpatiënten.  Ik heb ketostix besteld bij de Vitaminstore, en vandaag kwam het potje binnen. Ik kon natuurlijk niet wachten en heb meteen een ketostix gebruikt door hem in mijn urine te dopen, en guess wat: Ik ben nu al enigszins in Ketose. Weliswaar nog zwakjes, het staafje verkleurde lichtrose, maar kennelijk gebeurt er wel iets. Nu maar wachten tot ik uit mijn bek begin te stinken!

We zullen doorgaan...

Als je een tijd lang je gewicht bijhoudt in een curve, een excelletje of anderssoortig grafiekje, kom je soms voor aardige verrassingen te staan.
Sinds enige tijd houd ik mijn gewicht en mijn eetgewoonten zo goed en zo kwaad als het gaat bij op de site van het voedingscentrum. Zij hebben een aantal handige tools (eetmeter, voedingchecker, bmi-checker) in het leven geroepen waarin je eenvoudig kunt bij houden wat er allemaal in gaat, en wat daarvan het effect is.

Bij mij gaat dat in terugkerende cycli van een maand of 2 à 3; zo lang het goed gaat houd ik keurig netjes alles bij, en ik kan precies zien wanneer ik weer ben afgehaakt. Een tijd lang vul ik niets in en daarna begint uit het niets mijn gewichtscurve met een nieuw hoogtepunt. het lijken warempel de Alpen wel, of nee, de Himalaya, met al die hoogteverschillen. het begrip jojo-en is mijn dan helaas ook verre van vreemd.

Het is ook niet zo gek, want als het mis gaat komt dat vaak omdat ik ineens een enorme trek krijg en dan min of meer ongecontroleerd etenswaren naar binnen prop, waarbij ik achteraf geen flauw idee heb hoeveel dat bij benadering geweest moet zijn. Bovendien, zoek maar eens in een gemiddelde voedingsmiddelenlijst naar "chocotoff, 13 stuks", of een specifiek omschreven soort koekjes of zoutjes. Het blijft altijd in algemeenheden omschreven, en daar kan ik dan vervolgens helemaal niet mee uit de voeten.
En 3200 kcal op een dag, dat is iets dat je ook niet graag in een lijstje terugziet. Dus als het mis is, is het meteen ook GOED mis, ik schrijf niets meer op, zie daar kennelijk onbewust een vrijbrief in om de hele controle over mijn eetgedrag los te laten en stort me rücksichtloss in een diepe put van zoutjes, flessen wijn, chocolade en kaasjes.
O, als ik dat toch eens leerde beheersen.

Maar goed, zo zag ik in de Eetmeter, die ik sinds oktober 2011 op min of meer reguliere basis ben gaan bijhouden, dat ik ooit in de herfst van 2011 83 kilo woog, dat ik gestaag ben afgevallen tot 73 kilo in februari 2012, en dat ik in mei weer terug was op de 83. Nu ben ik, herfst 2012, een jaar verder en 1,5 kilo zwaarder. op 84,6 kilo begin ik opnieuw met mijn afvalrace. Met in mijn achterhoofd de positieve boodschap die ik altijd met me meedraag: Deze keer gaat het wél lukken!

Al hoop ik niet dat ik er dan weer 5 maanden over ga doen, want 2 kilo per maand dat vind ik wel wat weinig...

Ik ben nu, geheel en al op eigen houtje, begonnen aan een dieet zonder koolhydraten, of met zo min mogelijk koolhydraten. Mijn onmisbare makkers in de strijd tegen de kilo's zijn mijn onafscheidelijke ketosticks; zij geven aan of ik 'in ketose" ben en of ik dus vet aan het verbranden ben. Tot nu toe gaat het goed, ik ben nu ongeveer een week bezig en sinds gisteren in lichte mate "in ketose". Die ketose bereik ik kennelijk als ik een aantal dagen (minimaal 3) onder de 25 gram koolhydraten per dag blijf. Geen calorieën tellen dus, maar goed, ook de koolhydraten moeten geteld, dus of dát nou zo'n verbetering is?

Dominica en de Zeven Draakjes

Ter introductie van de opdrachten van week 4 leest Mieke een verhaaltje voor. "Er was eens...", over een prinses die draken moet verslaan om bij haar doel te komen. Ik merk dat ik dat een beetje kinderachtig vind en ik hoor het verhaaltje dan ook met enige scepsis aan. De prinses die Maxi heet, de draken die ze moet verslaan, die ook nog eens hele flauwe geallitereerde namen hebben; het irriteert me eerder dan dat het me uitdaagt.

Maar goed, ik ben de flauwste niet, en wie A zegt moet ook B zeggen. Ik besluit Mieke het voordeel van de twijfel te geven en ga op zoek naar "mijn eigen draken". Ik begin te graven in mijn diepere ik, en kom er gaandeweg achter dat ik het eigenlijk een heel moeilijke opdracht vind. Het is confronterend om zo in je binnenste te wroeten, op zoek naar je slechte eigenschappen en je valkuilen en die vervolgens expliciet te benoemen. Maar ik krijg er ook plezier in om nu eens echt goed te doorzien waar het misgaat, en waarom. Wat zeggen die draken die ik op mijn pad tref dan tegen mij? Want als ik goed doordrongen ben van wat ze zeggen en een goed weerwoord heb, dan kan ik ze misschien ook wel verslaan.

Ik probeer me situaties voor de geest te halen waarin het helemaal mis ging en probeer na te gaan hoe zo'n situatie verloopt. Zo vind ik het bijvoorbeeld erg moeilijk om van lekkere dingen met mate te eten of drinken. Zodra de fles wijn eenmaal open is, of de chocolaatjes op tafel staan, gaat de rem eraf. En ja hoor, daar komt de eerste draak al aangewandeld, doodgemoedereerd.  "Neem er nog maar één hoor", zegt Guus Gulzig."Lekker toch? Het staat ervoor hoor, tast toe. En waarom maar eentje? Er is genoeg!"

Guus Gulzig

  

Als ik iets heb opgeschept of van een schaal gepakt, dan móet ik het opeten, zelfs als ik het niet lekker vind, of als ik al vol zit. Ja hoor, daar hebben we draak nummer twee. "Wat je hebt genomen dat moet je opeten. Eten zomaar laten staan, dat is zonde" zegt Zita Zonde met een bestraffende blik. En eten weggooien, dat is helemaal uit den boze voor Zita. "Eet toch op joh, zonde om weg te gooien", zegt ze dan.

Zita Zonde 

Zita Zonde bemoeit zich er ook altijd mee als iemand iets speciaal voor mij heeft gemaakt. Ik vind het heel moeilijk om zoiets af te slaan. Oma die speciaal voor ons kroketten heeft gehaald, de kinderen die cupcakes hebben gebakken, mijn vriendin die een heel speciaal toetje voor me heeft gemaakt. "Dat kun je toch niet weigeren? Dat kun je echt niet maken hoor", zegt Zita Zonde dan.

"En ach, het is maar één keer kerst, of sinterklaas, of oud & nieuw" voegt Fientje Feestneus er fijntjes aan toe. Eén keer in het jaar mag je best losgaan hoor!". Dezelfde Fientje Feestneus die propageert dat je ten volle moet genieten als je uit eten gaat of op een verjaardag bent.

Fientje Feestneus

Fientje Feestneus is trouwens ook dikke drakenvriendjes met Myra Morgen-Weer. Als ik na de woorden van Fientje nog zou twijfelen, dan lispelt Myra me wel toe "Schat, nú is het tijd om te genieten, opletten daar begin je morgen maar weer mee".

Myra Morgen-Weer

En dan hebben we Daisy Destructief nog. Op het moment dat ik zes glazen wijn heb gedronken weet ik niet meer wat ik aan het doen ben en kan het me echt he-le-maal niets meer schelen ook. Daisy Destructief springt daar handig op in en moedigt me aan om de snoeppot van de kinderen leeg te eten, een heel pak crackertjes met Franse kaas soldaat te maken of midden in de nacht een bord eten op te warmen. Daisy komt gelukkig niet zo vaak langs, maar als ze langskomt doet ze haar best om al mijn goede voornemens te laten verdampen als sneeuw voor de zon.

Daisy Destructief

Zoe Zielig is mijn grote steun en toeverlaat als ik uitgeput ben, of gestresst of gewoon moe. "Je hebt ook zó hard gewerkt", zegt Zoe dan. "En de kinderen waren ook weer zó vervelend vandaag. En je staat er ook helemaal alleen voor, alles komt altijd op jou neer. Toe maar, neem maar lekker een wijntje en een paar toastjes met brie, dat helpt. Echt, je hebt het verdiend hoor, want je bent wel een beetje zielig vandaag!"

Zoe Zielig

Op zondag of in de vakantie komt Zoe's kleine broertje Victor Verveel nog wel eens langs. Omdat ik altijd bezig ben, type druk-druk-druk, verveel ik me bijna nooit. Maar als ik dan ineens even tijd over heb, kan de verveling zomaar toeslaan. Getver, nergens zin in. En nu? "Neem maar iets lekkers voor de afleiding", adviseert Victor me, en dat advies sla ik natuurlijk niet in de wind. 

Victor Verveel

Dat zijn dus maar liefst zeven draken die ik met enige regelmaat op mijn pad tref, al wandelend door het sprookjesbos van het leven. Met een glimlach bedenk ik dat ik nu dus precies datgene heb gedaan dat me eerder vandaag nog belachelijk in de oren klonk. Ik heb me urenlang vermaakt met niet bestaande sprookjesfiguren, ik heb ze namen gegeven en zelfs koddige plaatjes van ze gezocht.

Ondanks mijn aanvankelijke weerzin moet ik toegeven dat Mieke het heel slim heeft bedacht. Juist door de metafoor van de draak, door de kinderachtige namen en de onschuldige afbeeldingen kom je heel dichtbij je slechte eigenschappen. Zo dichtbij dat je niet langer om ze heen kunt. En door mijn slechte eigenschappen consequent "draken" te noemen, is er net genoeg afstand van mezelf en gaat het steeds over mijn eigenschappen en niet over mijn persoon.

Behalve op mijn weblog ben ik vandaag trouwens geen draken tegengekomen. Maar ik weet zeker dat een ontmoeting met één van de zeven in het verschiet ligt. En ik weet nu ook zeker dat ik ze, als ik ze binnenkort op mijn pad tref, zal herkennen. Ik weet hoe ze eruit zien, hoe ze heten en wat ze tegen me zullen zeggen. Die wetenschap maakt het een stuk gemakkelijker om ze aan te spreken en misschien zelfs wel weg te sturen!

Wat een geruststellende gedachte...